Rozdział 2

Siedzieliśmy przy jednym ze stolików w tej jakże ekskluzywnej restauracji.

Właśnie zamówiliśmy jedzenie, kelner odszedł. Mama już otworzyła buzię w celu powiedzenia pewnie tego z jakiego powodu tu jesteśmy, kiedy odezwał się mój telefon.

Spojrzałam na wyświetlacz, dzwoniła Leila. Na śmierć o niej zapomniałam.

- Muszę odebrać. - powiedziałam podnosząc się.

- Nie ma mowy! Siadaj. - nakazała moja rodzicielka tonem nie znoszącym sprzeciwu.

- Ale...

- Nie ma żadnego ale. - przerwała mi.

Westchnęłam. Wiedziałam, że nie mam z nią żadnych szans. Odrzuciłam kolejne połączenie. Dyskretnie pod stołem zaczęłam wystukiwać wiadomość, ale nim zdążyłam ją wysłać to ja dostałam notkę.

                                                                                

Nadawca: Leil <3

Odbiorca: Ja

Gdzie ty do cholery jesteś?

Kliknęłam wyślij i spojrzałam w górę, aby uniknąć podejrzeń.

Nadawca: Ja

Odbiorca: Leil <3

Przepraszam na śmierć o Tobie zapomniałam. Jestem na obiedzie z Rodzicami. Ojciec ma coś ważnego do powiedzenia. Pewnie kolejna durna gwiazdeczka do ochrony... Przepraszam :*

Poczułam wibrację i spojrzałam na wyświetlacz.

Nadawca: Leil <3

Odbiorca: Ja

Wisisz mi duże ciasto z kremem!

Uśmiechnęłam się dyskretnie i schowałam telefon. Gdzie? Skoro mam sukienkę a torebki brak? Proste. Do buta.

- Tata ma dla was wiadomość. - powiedziała z uśmiechem nasza matka popijając kieliszek białego wina.

Fuuu... jak ona to może pić? Nie wiem.

- Jaką? - zapytałam udając, że mnie to obchodzi.

- Będę współpracować z młodym zespołem, który dopiero wybija się w górę, ale już ma niezłe dochody.

Cały ojciec tylko o kasie. Ehhh...

- Naprawdę? - pisnęła mała.

- Tak. - zaśmiał się.

- Kto to? Kim oni są? - pytała z entuzjazmem.

- Tego wam nie powiem. - wydała z siebie jęk zawodu. - Dowiecie się później, przyjdą do nas na kolacje..

- Jej! - pisnęła radośnie.

Serio? Co w tym takiego fajnego? Jakaś banda cholernych gwiazdeczek będzie siedzieć z nami przy jednym stole. A ja będę musiała się sztucznie uśmiechać. Yghy! Mam tego po dziurki w nosie.

- Państwa zamówienie. - wybawił mnie kelner, miałam ochotę jak najszybciej wrócić do domu i zdjąć ta głupią sukienkę.

***

Wykręciłam numer swojej przyjaciółki. Włączyłam na głośnik i zaczęłam się przebierać.

- Halo? - odezwał się melodyjny głos czarnej.

Czemu czarna? Raz tak strasznie ubrudziła się węglem, że nie mogła się do czyścić.

- Chyba wiszę Ci Ciastko. - powiedziałam kiedy pozbywałam się sukienki, co przyniosło mi trochę kłopotów.

- Za 20 minut w Cupe Cafe. - pisnęła radośnie.

Cała Leila, uwielbia jeść słodycze a i tak nic jej nie szkodzi na figurę. Już z uśmiechem założyłam jeansy i koszulkę z napisem "FUCK YOU!". Włosy zostawiłam rozpuszczone. Zeszłam na dół i zawołałam.

- Wychodzę.

I nim zdążyli coś powiedzieć, w mgnieniu oka znalazłam się za drzwiami. Założyłam słuchawki na uszy z których rozległy się pierwsze dźwięki piosenki "Blame It On The Girls" Patrzyłam cały czas przed siebie, nawet na chwile nie spuszczając wzroku w dół.

Widziałam i czułam wzrok innych na sobie. Oskarżycielski. Dlaczego? Bo zostałam publicznie oskarżona o zdradę. A przecież to ja byłam tą osobą, która została skrzywdzona. To ja cierpiałam i płakałam po nocach, ale na moją matkę nie miałam co liczyć. Ponieważ i oni obwiniali mnie za rozpad tego jakże idealnego związku. Już po jakiś 20 minutach drogi jestem w kawiarni, w której umówiłam się z moją przyjaciółka. Wchodzę do środka, i od razu w oczy rzuca mi się kobieca postać, która siedzi w rogu i zajada się kremem z ciastek.

- Nareszcie! – burczy z pełną buzią.

A ja siadam naprzeciwko i wybucham śmiechem.

- Widzę, że już zamówiłaś.

- Czekałam na Ciebie całe 5 minut, mogłam umrzeć z głodu. – mówi całkiem poważnie.

- Aha, no tak rozumiem. – powstrzymuje śmiech.

- Spokojnie nie masz się o co martwić ty płacisz. – podaje mi rachunek.

A ja kłade go obok i patrzę na dziewczynę.

- Dobra mów teraz o co chodzi. – patrzy na mnie a z kolejnego ciastka, palcem wygrzebuje krem.

Westchnęłam.

- Mam dość tej cholernej pracy ojca. – nie odzywała się tylko słuchała dalej. – Znowu jakieś cholerne gwiazdeczki będą pałętać się po naszym domu dość często.

- Ale kto?

- Nie wiem, tego nam nie powiedzieli.

- Aha.

- Nie wiem czemu do cholery robią z tego taką tajemnicę, powiedzieli tylko, że to jakiś młody zespół, który dopiero się wybija w górę.

- Może jakieś ciacha. – oblizała dolna wargę z głupimi uśmieszkiem.

- Leil wiesz doskonale, że nie interesują mnie faceci, są zwykłymi dupkami.

- Dobra, koniec idziemy na zakupy. – podniosła się z uśmiechem

Podnoszę rachunek i otwieram go.

- Ile? – krztuszę się śliną widząc świstek.

Brunetka wzrusza tylko ramionami z niewinnym uśmiechem.

- 30 dolców za same ciastka?! – patrzę na nią z otwartą buzią.

- Ej no wodę jeszcze zamówiłam. – pokazuje pustą szklankę.

- Zabiję Cię kiedyś. – marudzę pod nosem wyciągając kasę z portfela.

Kładę pieniądze na stoliku.

- I tak mnie kochasz. – chichocze.

- Chodź już. – marudzę.

Wychodzimy na zewnątrz i kierujemy się w stronę centrum.

***

Wchodzę do domu.

- Już jestem! – wołam.

- Nelly chodź tu. – woła moja matka.

- Za raz tylko się przebiorę. – krzyczę kierując się na schody.

Jestem całą przemoczona, w drodze z centrum, mnie i moją przyjaciółkę złapał deszcz. Obie przemokłyśmy do suchej nitki, ale nawet to nie mogło zepsuć nam tak dobrego humoru.

- Nelly chodź szybko! – woła uradowana dwunastolatka, która łapie mnie za rękę i ciągnie do salonu.

- Suzi nie ciąg mnie, muszę się przebrać. – śmieje się kiedy dziewczynka wciąga mnie do pokoju.

- Nelly!? – moja rodzicielka jest zaskoczona. – Co Ci się stało?

- Złapał mnie deszcz. – mówię podnosząc wzrok z mojej siostry i zamieram…

No i udało się! :3 Napisałam nareszcie! ^^ Co prawda krótki, ale jej jest co nie? xd Jej zmotywowała mnie pewna adminka ;) Dziękuję! Czekam na komentarze. Dobranoc ;3 bądź miłego dnia ^^